Nöbetçi Eczaneler
Bugün sizlere en büyük kanayan yaramız olan insanlıktan bahsetmek istiyorum.
Bütün yaşanmışlıkların yanında bizleri heva ve hırsı ile birlikte başka bir değişim içine alan yeni dünya düzenindeki alışmış olmadığımız fakat bize alıştırmaya çalıştırdıkları insanlık.
Evet insanlık nereye gidiyor.
Yediden yetmişe herkesin dünyalık bir koşuşturmaca içerisinde devam eden hayat mücadelesinde kaybettiğimiz değerler üzerine anlatılacaklar var.
Biz hangi ara bu kadar kendimizden uzaklaşıp kendimizle yozlaştık.
Her şeyin ölçüsü nisbetinde hareket eden bireyler iken neden aşırıya kaçtık.
Belli ki ruhumuzun şırıngası olan özümüzden uzaklaştık.
Nesilden nesile birbimizle uzlaşırken nesilden nesile birbirimize aktarım yaparken ceddini, atasını, dedesini takip edenler kendi yanı başındaki eş dost akraba yakın ve çevresini görmez oldu.
Hatırşinas, kadirşinas insanlar yerini hal hatır sormayan insanlara bıraktı.
Herkes kendisine şöyle bir özeleştiri yapmalı…
Herkes eskiyi arar oldu ama hiç bir şey eskisi gibi olmadı.
Eski neydi birlikti, dirlikti, yenilikti…
Uzun uzun anlatmaya lüzum görmüyorum .
Biz kendimizden kaçtıkça kendimize yabancılaştık.
Manen her yaklaşımın ardında maddeye dayalı manalar aramaya çalışıyoruz fakat beyhude …
Paylaşmak gerekti acıyı sevgiyi saygıyı özü bizi ve bizde olanı …
Biz insanlığın en çok nasiplenmesi gerekli olan şey insanlığın kendisi .
İnsan, insanın ruhunda dinlenen sözüyle beslenen her türlü ahengiyle beraberce dillenen bir varlıkken,Neden buöfke neden bu hırs neden bu heva …
Bize bizden daha yakın olan bir Varlığın var ettiği canlarız .
İnsanlık büyük bir sınavdan geçti ,yaklaşık iki buçuk yıllık korona virüs serüveni mühleti boyunca.
Bu virüs bize aslında bizden daha küçük bir mikroorganizmanın canlı tanığı oldu insanlığın nereye gittiğiyle alakalı olarak.
Çünkü bir virüs bize rütbelerin, makamların, malların ya da dünyalıkların nasıl da bir hastalık neticesinde elinden kayıp gideceğinin uyarısını yapmış oldu.
Demem o ki bir virüs bize insanlık nereye gidiyor demek için geldi ve de biz aklımızı başımıza devsirene kadar da gitmeyecek…
Uzun lafın kısası üstat Necif Fazıl Kısakürek derki!
İnsandır sanıyordum mukaddes yüke hamal, hamallık ki sonunda ne rütbe var ne de mal.
HAYIRLI CUMALAR…
KAFKASYA HABER ÖZEL