“Yaralara rağmen susturulamayan sesim ben.”

Üç çocuğunu kaybeden, alt çenesini kaybeden ve elinden ciddi şekilde yaralanan gazeteci Dohaa Al-Sayyifi şunları yazdı:

Ben Gazzeli bir Filistinliyim; acının şahidi, üç çocuğumu – Rital, Nur El Hak ve Usame – tek bir anda hayattan koparan bir katliamın kurtulanıyım.

Bedenen hayatta kaldım, bedenim yaralarla dolu ama her anımı, çocuklarının isimlerini hafızasına ve yüreğine kazıyan bir annenin parçalanmış ruhuyla yaşıyorum.

Konuştuğum her kelimede, yazdığım her mektupta vatanımın acısını, halkımın sesini taşıyorum.

Artık sadece bir gazeteci olarak değil, savaştan perişan olmuş bir anne, bir davayı taşıyan bir insan ve Filistinlilerin acısını dünya vicdanında canlı tutmaya çalışan bir ses olarak yazıyorum.

Mesajım yalnızca bir kaybın hatırlanması değil, aynı zamanda insan vicdanına bir çağrıdır:

Bizler sayılar olarak bombalanmıyoruz; modern bir soykırımın gücüyle çalınan isimler, yüzler ve hayalleriz.

Ben şehit olan çocukların annesiyim: Rital, Usame ve Nur El Hak.

Ben yaralıyım.

Ben, diğerleri öldüğünde geriye kalan vicdanım.

Benden sabır isteme; ben Rabbimin takdirine razıyım.

Ama ben yazıyorum, konuşuyorum, belgeliyorum —

Çünkü ben devam ettim diye değil,

Ama ben çocuklarımın isimlerinin katliamların kaosu ortasında kaybolmasına izin vermeyi reddediyorum.

Çünkü sevdiklerimizin asla gerçekten ölmediğine inanıyorum… eğer sesleri aramızda yaşamaya devam ederse.

Kaybetmenin acısı…

Konuşulan bir şey değil —