Nöbetçi Eczaneler
Bir zamanlar babalar, kelimeleri süs için değil, öz için söylerdi. O sözlerin içinde ne parıltılı laf vardı, ne de gösteriş… Ama bir damlası, nice gafil yüreği uyandırmaya yeterdi.
Babamdan duyduğum bir menkıbe yahut bir hikmet dersi mi demeli? Bilmiyorum.
Bir gün birisi bilgeye sormuş:
“Ey gönül eri, falan kişi suyun üstünde yürür imiş.”
Bilge gülmüş ve demiş:
“Tahta da yüzer suda; ama denizin sırrını bilmez tahta.”
Ne müthiş söz! Ne kadar yalın, ne kadar derin…
Bugün insanlar suda yürümek ister; oysa suyun manasını bilmez.
Göklerde uçmak ister; oysa gönlün derinliklerine inemez.
Bir başkası gelmiş bilgeye:
“O kişi gökte uçar imiş.”
Bilge cevap vermiş:
“Sinek de uçar, kuş da uçar; lakin Hak yoluna varmak kanatla değil, gönülle olur.”
İşte insanlığın yanılgısının resmi budur:
Yerden yükselmek isteriz ama hep bedenen;
ruh hâlâ çamura saplı, kalp hâlâ nefsin çukurunda…
Sonunda sormuşlar:
“Öyleyse mucize nedir, ey eren?”
Bilge susmuş, derin bir nefes almış;
belki asırlar süren bir yorgunluğun nefesiydi o…
Ve demiş ki:
“Mucize odur ki,
Halk içinde Hak ile olasın.
Eziyet göresin, lâkin kirlenmeyesin.
Yalan söylemeyesin, hile bilmeyesin.
İhanet etmeyesin, kalp kırmayasın.
Elini, dilini, gönlünü pâk tutasın.
Ev değil, gönül yapasın.”
İşte hakikatin özü bu kadar sade, bu kadar yakıcı.
Ne suda yürümek, ne havada uçmak…
Asıl mucize; kirli dünyanın ortasında temiz kalabilmektir.
Dalgalar seni çarpar; insanlar seni över, yerer, iter, çeker…
Ama sen içindeki Hak nurunu söndürmeden, halkın içinde Hak’la olacaksın.
Necip Fazıl Kısakürek üstadın bir mısrası gelir akla:
“Ben ve ötesi, bir suyun akışında sır;
Gönlümde deniz var, göğsümde ıstırap…”
Evet, mesele denizi geçmek değil; denizin sırrını bilmek.
Mesele uçmak değil; yere basarken semayı taşımak.
Ve mesele yaşamak değil; yaşarken kirlenmemek.
Kim bilir, belki de her çağın mucizesi budur:
Bir insanın, insan kalabilmesi.
Aydın Mertayak